Eskatologie

Eskatologie (/ˌɛskəˈtɒlədʒi/; uit Antieke Grieks ἔσχατος (éskhatos) 'laaste', en -logie) fokus op die verwagtinge van die einde van die huidige tyd, menslike geskiedenis, of van die wêreld self.^[1] Eskatologie is dus die studie van die laaste dinge, insluitend die einde van die wêreld, die laaste oordeel en die toekoms van die mensheid. Dit is 'n interdissiplinêre veld wat gebaseer is op teologie, filosofie en antropologie, en dit behels die ondersoek van die implikasies van die einde van die wêreld en die toekoms vir die menslike toestand. Eskatologie het ook 'n belangrike rol in verskeie godsdienste en filosofieë, waar dit gebruik word om te probeer verstaan hoe die wêreld en die mensheid sal eindig, en wat die betekenis daarvan is vir die huidige menslike bestaan.

Die einde van die wêreld of eindtye^[2] word voorspel deur verskeie wêreldgodsdienste (beide Abrahamitiese en nie-Abrahamitiese), wat leer dat negatiewe wêreldgebeure 'n klimaks sal bereik. Geloof dat die einde van die wêreld op hande is, staan bekend as apokaliptisisme, en is mettertyd deur sommige lede van hoofstroomgodsdienste en veral deur oordeelsdagkultusse geglo. In die konteks van die mistisisme verwys die term metafories na die einde van die gewone werklikheid en na hereniging met die goddelike. Verskeie godsdienste behandel eskatologie as 'n toekomstige gebeurtenis wat in heilige tekste of in folklore geprofeteer word.

Die Abrahamitiese godsdienste handhaaf 'n lineêre kosmologie, met eindtyd scenario's wat temas van transformasie en verlossing bevat. In latere Judaïsme verwys die term "einde van dae" na die Messiaanse Era en sluit dit 'n samekoms van die Joodse diaspora in ballingskap, die koms van die Messias, die opstanding van die regverdiges en die toekomstige wêreld in. Sommige vorme van Christenskap beeld die eindtyd uit as 'n tydperk van verdrukking wat die wederkoms van Christus voorafgaan, wat die opkoms van die Antichris saam met sy magstruktuur en valse profete in die gesig staar en die Koninkryk van God sal inlui. In Islam word die Dag van Oordeel voorafgegaan deur die verskyning van die Masīḥ ad-Dajjāl, en gevolg deur die neerdaal van ʿĪsā (Jesus), wat oor die valse Messias of Antichris sal triomfeer; sy nederlaag sal lei tot 'n reeks gebeure wat sal eindig met die son wat uit die weste opkom en die begin van die Qiyamah (Oordeelsdag).

Dharmiese gelowe is geneig om meer sikliese wêreldbeskouings te hê, met eindtydseskatologieë wat gekenmerk word deur verval, verlossing en wedergeboorte (alhoewel sommige meen dat oorgange tussen siklusse relatief onopvallend is). In Hindoeïsme vind die eindtyd plaas wanneer Kalki, die finale inkarnasie van Vishnu, bo-op 'n wit perd neerdaal en 'n einde bring aan die huidige Kali-joega, wat 'n siklus voltooi wat weer begin met die wedergeboorte van die wêreld. In Boeddhisme het die Boeddha voorspel dat sy leringe na 5 000 jaar vergeet sou word, gevolg deur onrus. Dit sê 'n bodhisattva genaamd Maitreya sal verskyn en die leerstellings van die Boeddha Dharma herontdek, en dat die uiteindelike vernietiging van die wêreld deur sewe sonne sal plaasvind.

Sedert die ontwikkeling van die konsep van diep tyd in die 18de eeu en die berekening van die geskatte ouderdom van planeet Aarde, het wetenskaplike diskoers oor eindtye die uiteindelike lot van die heelal beskou. Teorieë het die Big Rip, Big Crunch, Big Bounce en Big Freeze ingesluit. Sosiale en wetenskaplike kommentators is ook bekommerd oor globale katastrofiese risiko's en scenario's wat tot menslike uitwissing kan lei.

1. ↑ Carroll 2000, p. 420.
2. ↑ "BBC - Religions - Christianity: End Times". BBC Online. 19 Julie 2011. Besoek op 10 November 2017.